Prawdziwe pochodzenie golfa jako dyscypliny sportowej nie jest jasne. Jedna wersja zakłada, że dyscyplina ta wywodzi się ze Szkocji, z okresu późnego średniowiecza. Sport podobny do dzisiejszego golfa opisywany był już w lutym 1927 roku w Holandii. Była to gra z kijem i piłką skórzaną. Kto uderzył piłkę mniej razy przed trafieniem do tarczy celnej z odległości kilkunastu metrów, wygrywał. Reguły dzisiejszego golfa są takie same jak te, które wymyślono w Szkocji. Pewne jest, że sport nazywany słowem „golf” został zakazany przez Parlament Szkocji w XV wieku. Na początku golf uprawiany był w Szkocji i Anglii, skąd rozpowszechnił się na cały świat. Najstarsze pole golfowe na świecie to Old Links al Musselburgh Racecourse. Istnieje świadectwo, które dowodzi, że golf był uprawiany już w 1672 roku, a Maria I Stuart, królowa Szkocji, zachwycała się nim już w 1567 roku. Słowo „golf” pochodzi od słowa holenderskiego „kolf”, co oznacza laska, maczuga, kij.
Golf – jest sportem uprawianym na otwartych trawiastych terenach, polegającym na kierowaniu małej piłki do otworów w ziemi (mających kształt cylindra o średnicy 108 mm) za pomocą uderzeń specjalnymi kijami. Celem gracza jest umieszczenie piłki w dołku w jak najmniejszej liczbie uderzeń. Golf był dyscypliną olimpijską w latach 1900-1904. Następnie prawie na 100 lat wypadł z łask organizatorów igrzysk. Powrócił na IO w Rio de Janerio w 2016r.
Podstawowe przepisy gry
Kluczowym elementem gry jest samo uderzenie. Jest ono wykonywane za pomocą specjalnego zestawu kijów. W momencie uderzenia zawodnik trzyma kij oburącz, stoi bokiem do kierunku przyszłego lotu piłki, w lekkim rozkroku. Piłka znajduje się kilkadziesiąt centymetrów od jego stóp. Uderzenie polega na wykonaniu zamachu kijem zza głowy, połączonego z wykonaniem ćwierćobrotu w pasie. Jedna stopa stoi cały czas nieruchomo na ziemi, pięta drugiej zaś lekko się unosi i przekręca w momencie uderzenia.
Wykonanie uderzenia nie wymaga dużej siły – dobrze technicznie wykonane uderzenie wykorzystuje energię kinetyczną, jaką w naturalny sposób osiąga główka kija na skutek prawidłowo wykonanego zamachu. Można powiedzieć, że zadaniem gracza jest nie tyle użycie siły swoich mięśni, aby jak najmocniej uderzyć w piłkę, ile skierowanie ruchu kija w odpowiednim kierunku i pozwolenie mu „samemu” wykonać jego „pracę”.
Kije składają się z główki (head), którą uderza się w piłkę, pręta łączącego (shaft) oraz rączki (grip). Kije różnią się między sobą kątem nachylenia główki (loft) i długością kija, pośrednio także wagą. Te dwa podstawowe parametry decydują o wysokości i długości lotu oraz podkręceniu (spinie) piłki. Kije dzielą się na cztery rodzaje:
- „Woods” (drewniane) – o najmniejszej masie zaś największym headzie, które umożliwiają wykonywanie uderzeń prowadzących do długich lotów piłki, obecnie używane i oznaczane: 1 (driver, ok. 10 stopni), 3 (13,5) i 5 (17);
- „Irons” (żelazne) – znacznie cięższe lecz z mniejszą główką, które umożliwiają wykonywanie delikatniejszych uderzeń i precyzyjniejszą ich kontrolę, obecnie najczęściej używane od numeru 3, (czasem od 2 lub nawet 1) do 9;
- „Wedges” (kliny) – właściwie pododmiana żelaz, służą do uderzeń krótkich oraz w trudnych sytuacjach (np. gdy piłka wpadnie w piach); oznaczane PW, GW, SW, AW i LW (kąty do 64 stopni);
- „Putter” (popychacz) – stosowany na green do precyzyjnego uderzania piłek, aby ostatecznie wpadły do dołka.
Piłka po zwykłym uderzeniu pokonuje zwykle od kilkunastu do kilkuset metrów, z czego większość w powietrzu. Aby wcelować piłką w określone miejsce, zawodnik przy uderzeniu musi uwzględniać zarówno ukształtowanie terenu, jak i siłę oraz kierunek wiatru. Źle uderzona piłka może wpaść w krzaki, utonąć w stawie lub utknąć w piasku. Dobrze uderzona piłka ląduje w skoszonej trawie (fairway), w miejscu dogodnym do wykonania kolejnego uderzenia. Samo docelowe miejsce upadku piłki jest kwestią obranej przez gracza strategii.
W momencie gdy piłka upadnie na green, kolejne uderzenia wykonuje się „popychaczem”, którym nie wyrzuca się piłki w powietrze, lecz popycha się ją z określoną siłą w stronę dołka. Greeny są zwykle lekko pofalowane, co gracz musi uwzględnić w obliczeniu siły i kierunku uderzenia piłki, aby trafić do dołka. „Greeny” są jednak zawsze tak konstruowane, aby – przynajmniej teoretycznie – możliwe było umieszczenie piłki w jednym uderzeniu, niezależnie od miejsca, skąd się uderza.