Misją naszej szkoły jest ugruntowanie trwałych, zdrowych i poprawnych relacji wewnątrz szkolnej wspólnoty, dzięki którym nauczyciele staną się przewodnikami uczniów w ich drodze do rozwoju zawodowego i osobistego.
Tym razem kilka zdjęć bezpośrednio z Londynu, przed stadionem Arsenal F.C. London
Słynna armata „Kanonierów”
(wszystkie zdjęcia – Tomasz Gapiński)
Kolejnym miejscem na futbolowej mapie Londynu jest Stamford Bridge – przepiękny stadion Chelsea F.C. London.
Stamford Bridge – stadion w Londynie, mieszczący 41,841 widzów, na którym swoje mecze rozgrywa angielska drużyna Chelsea F.C. Dosłowne tłumaczenie nazwy to „most Stamford” i odnosi się do potoku o nazwie Stanford[1], dzisiaj już nieistniejącego dopływu Tamizy.
Oficjalne otwarcie stadionu nastąpiło 28 kwietnia 1877 roku. Został on zaprojektowany przez Archibald Leitch, a w jego zamierzeniach miał on pomieścić 100 tysięcy widzów, co miało stawiać drugi najlepszy wynik kraju po obiekcie zespołu Crystal Palace. Obecny stadion Chelsea był wtedy wyłącznie areną potyczek lekkoatletycznych, pierwsze spotkania piłkarskie zaczęto rozgrywać na nim dopiero 28 lat po otwarciu. Przeznaczenie obiektu na użytek czysto piłkarski wiąże się z powstaniem klubu.
Przedsiębiorca budowlany oraz właściciel obiektu Gus Maers pragnął pozbyć się stadionu, dlatego złożył ofertę jego sprzedaży drużynie Fulham. Władze tego klubu jednak nie skorzystały z oferty. Od pomysłu sprzedaży ostatecznie odwiódł Mearsa Frederick Parker, znany finansista, który doradził mu założenie nowego klubu z siedzibą właśnie na Stamford Bridge. Od tamtego roku – 1905 – datuje się powstanie jednego z najbardziej znanych angielskich klubów – Chelsea F.C. Przez następne lata stadion ulegał mniejszym i większym modernizacjom. W 1982 roku Ken Bates kupił klub od rodziny Mears (Chelsea należała do nich przez 77 lat) za symbolicznego 1 funta. Od tamtej pory rozpoczęła się w historii klubu „epoka Batesa”. Nowy szef przebudował stadion. Dzisiaj mieści on 41841 widzów oraz ma niesamowite zaplecze. Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład wielkiego kompleksu „Chelsea Village”, który zawiera ponadto 2 czterogwiazdkowe hotele, 5 restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, nocne kluby, podziemny parking czy różnego rodzaju pomieszczenia rekreacyjne i odnowy biologicznej.
Kolejnym sportem, który uwiódł Maltańczyków stał się padel. Dzisiaj można już śmiało powiedzieć, że jest to sport bez mała narodowy. Gra w niego na Malcie bardzo dużo osób w różnym wieku. Dlaczego jest tak popularny? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie poniżej w opisie historii i zasad gry oraz będziecie mogli obejrzeć na filmikach.
Historia gry
Sport pochodzi z Meksyku. Za twórcę gry jest uważany Enrique Corcuera, który opracował podstawowe przepisy gry w 1969.
W 1974 roku Hiszpan Alfonso de Hohenlohe odwiedził swojego przyjaciela Enrique Corcuera w Meksyku i mógł doświadczyć nowego sportu, który Corcuera „wymyślił” na swoim własnym podwórku. De Hohenlohe był zaintrygowany grą i zabrał ją ze sobą do Hiszpanii, gdzie zbudował dwa korty w Marbella Club. Rok później przyjaciel de Hohenlohe, Argentyńczyk Julio Menditengui, który bywał w Marbella Club, był zachwycony tym sportem i wprowadził go do Argentyny. Kilka lat później stał się drugim najczęściej uprawianym sportem w kraju, a dziś na ponad 10 000 kortów w kraju gra w Padel ponad dwa miliony graczy. Sport rozwijał się również w Hiszpanii i jest obecnie drugim największym sportem nawet w Hiszpanii, zaraz po piłce nożnej. Jako przykład; 900 000 rakiet Padel jest sprzedawanych w Hiszpanii każdego roku w porównaniu do 400,
Padel stał się światowym sportem i jest obecnie popularny w takich krajach jak Portugalia, Belgia, Francja, Holandia, Szwecja, Finlandia, Wielka Brytania, Chile, Brazylia, Paragwaj, Urugwaj, USA i Kanada, by wymienić tylko kilka. Szacuje się, że ponad dwanaście milionów ludzi gra w Padel na całym świecie według Międzynarodowej Federacji Padel. Sport jest obecnie organizowany przez Międzynarodową Federację Padel, która została założona w 1991 roku i obejmuje 35 federacji krajowych. (źródło: https//www.padel.mt)
Nazwa „Paddle” pochodzi od słowa „wiosło”. Drugą nazwą jest „Tenis Łopatkowy”, wywodzi się ona od rakiety, ponieważ była ona wykonywana z drewna i miała kształt podobny do łopatki.
Przepisy gry
Gra w padla odbywa się na korcie o sztucznym podłożu, o wymiarach 20×10 m. Aktualnie większość kortów do padla posiada ogrodzenie wykonane z drucianej siatki z „oczkami”. Tylna i część bocznych ścian wykonana jest z hartowanego szkła bądź bloczków betonowych. Na powierzchni klasycznego kortu do tenisa mieszczą się trzy korty do padla.
Piłki są podobne do tenisowych, ale mniej sprężyste, a co za tym idzie niżej się odbijają. Rakieta do padla nie posiada naciągu jak rakieta tenisowa, wykonana jest z bardzo lekkich, wytrzymałych materiałów, np. włókna węglowego. Musi posiadać nieelastyczny sznurek przymocowany do rączki, który podczas gry obligatoryjnie jest przekładany na nadgarstek jako zabezpieczenie. Wymiary rakiety nie mogą przekroczyć 45,5 cm długości, 26 cm szerokości i 38 mm grubości. W płaszczyźnie główki zwykle znajduje się około 60 otworów o średnicy 13 mm każdy. Wedle wytycznych Międzynarodowej Federacji Padla obowiązkowy jest przynajmniej jeden otwór[2].
Mecz padlowy dzieli się na sety, one na gemy, które składają się z punktów. Celem gry jest wygranie dwóch setów. Punkty liczy się jak podczas meczu tenisa ziemnego. Rozgrywkę każdego z nich rozpoczyna serwis, który w padlu wykonuje się „od dołu”. Gracz serwujący odbija piłkę o ziemię, a następnie przebija ją po przekątnej na karo serwisowe rywali. W momencie kontaktu z rakietą, piłka musi znajdować się poniżej linii pasa serwującego.[3] W czasie wymiany piłka może odbić się tylko raz o powierzchnię kortu, a następnie musi być przebita przez gracza na drugą stronę siatki – do przeciwnika. Gracz ma wolny wybór, czy zagrać piłkę od razu z powietrza, czy poczekać na uderzenie piłki od powierzchni kortu. Piłka musi trafić dokładnie w pole kortu, bez wcześniejszego uderzenia o metalową siatkę lub ścianę po stronie rywali (dozwolone jest odbicie piłki o ścianę po własnej stronie kortu). Po uderzeniu o powierzchnię kortu, piłka może odbić się od ogrodzenia (drucianej siatki) i/lub ściany kortu. Jeśli piłka uderzy o drucianą siatkę zanim zostanie zwrócona do przeciwnika – punkt zdobywa przeciwnik. Tak samo dzieje się, gdy piłka po uderzeniu o kort wróci na stronę rywali sama, bez kontaktu z rakietą oraz, gdy wyleci poza kort i dotknie podłoża. Gra odbywa się według opisanych zasad do momentu, gdy piłka odbije się więcej niż jeden raz od powierzchni którejś ze stron lub trafi w siatkę dzielącą kort bądź zostaną złamane inne reguły gry. (źródło:https//pl.wikipedia.org)
Poniżej załączam link do filmiku z youtube. Możecie uporządkować wiedzę z zakresu techniki i taktyki gry w padel.
Mieszcząca ponad 60 000 fanów siedziba Arsenalu jest trzecim co do wielkości stadionem w Wielkiej Brytanii (po Wembley i Old Trafford). To jeden z największych stadionów w Wielkiej Brytanii. Dlatego siedziba Arsenalu jest gospodarzem wielu ważnych imprez sportowych i kulturalnych, w tym międzynarodowych turniejów piłkarskich. Co ciekawe, możesz zwiedzić stadion za jego kulisami i posłuchać historii o meczach opowiadanych przez gwiazdy Arsenalu. Odwiedzisz ławkę trenerską, szatnie, tunel dla piłkarzy i zobaczysz, jak boisko wygląda z bliska. Bilet wstępu na stadion obejmuje wejście do muzeum Arsenalu, w którym możesz poznać historię klubu. Emirates znajduje się w niedawno przebudowanej okolicy w dzielnicy Holloway w północnym Londynie — tętniącej życiem i zielonej części miasta.
(źródło: https://www.dfds.com)
Niezależnie od tego, czy wybierasz się na mecz czy zostajesz nieco dłużej, aby nacieszyć się miastem, należy zwrócić uwagę na niektóre atrakcje turystyczne. Szczególnie warte uwagi i polecenia są przepiękne londyńskie dzielnice i rejony, w tym Holloway, Islington i Hampstead Heath. Islington High Street oferuje szeroki wybór niesieciowych sklepów i restauracji oraz innych atrakcji, takich jak lokal po XVI-wiecznym historycznym pubie Peacock Inn. Na zachód znajduje się słynny park Hampstead Heath oferujący wspaniałe widoki na miasto, a także piękne otwarte pola i tereny leśne. Latem jest to idealne miejsce na piknik, odpoczynek pod drzewem lub po prostu ucieczkę od zgiełku miasta.
Brytyjski rząd podał wczoraj, kiedy i podczas jakich wydarzeń testowane będą rozwiązania, które mają umożliwić wznowienie imprez masowych z udziałem publiczności. Jednym z testowanych rozwiązań mają być tzw. paszporty szczepionkowe.
Pilotażowymi wydarzeniami są: trzy mecze piłkarskie na stadionie Wembley, bieg masowy w hrabstwie Hertfordshire, mistrzostwa świata w snookerze w Sheffield, konferencja, seans filmowy, wieczór komediowy oraz impreza w nocnym klubie w Liverpoolu. Pierwszym pilotażowym wydarzeniem będzie wieczór komediowy w Liverpoolu w 16 kwietnia, ostatnim – finał piłkarskiego Pucharu Anglii 15 maja.
Podczas czterech wydarzeń w Liverpoolu publiczność będzie poddawana testom na obecność koronawirusa przed ich rozpoczęciem i po ich zakończeniu, co ma na celu sprawdzenie, w jaki sposób odpowiednia wentylacja oraz wyznaczone drogi wejścia i wyjścia pomagają ograniczać rozprzestrzenianie się wirusa.
Natomiast podczas dalszych wydarzeń ma być przetestowana rozbudowana aplikacja do wykrywania kontraktów osób zakażonych, która ma pokazywać, czy dana osoba została zaszczepiona przeciw Covid-19, czy ma ważny negatywny wynik testu na obecność koronawirusa albo przeciwciała.
Minister Michael Gove, który prowadzi przegląd potencjalnych możliwości certyfikatów covidowych, wskazał wczoraj, że brytyjskie rozwiązania mogą być podobne do tych, które są stosowane w Izraelu.
Ostatnio premier Boris Johnson przyznał, że widzi rolę dla „jakiejś formy certyfikatów covidowych, w postaci dowodu szczepień albo ważnego testu na obecność koronawirusa”, ale zastrzegł, że taki system może być wprowadzony dopiero, gdy wszyscy otrzymają możliwość zaszczepienia się przeciw Covid-19, co ma nastąpić do końca lipca.
Co roku w kwietniu na ulicach centralnego Londynu pojawia się 36 000 biegaczy, którzy biorą udział w London Marathon – drugim największym maratonie świata. Niezależnie od tego, czy chcesz wziąć udział w wyścigu, czy tylko zagrzewać do biegu zawodników, poczujesz elektryzującą atmosferę tego miejsca, a fantazyjne przebrania dostarczą Ci niezapomnianych wrażeń! Trasa, która ciągnie się od Greenwich do St James’ Park biegnie obok największych atrakcji Londynu, więc warto się dobrze zastanowić, jaki punkt obserwacyjny wybrać.
Wyścigi konne – sport numer 2 w Wielkiej Brytanii , cz I
W 2015 roku w Wielkiej Brytanii rozgrywany był Puchar Świata w rugby i właśnie ta dyscyplina stanęła na podium zaraz za piłką nożną. W 2017 roku jednak wyścigi konne wysforowały się na drugie miejsce! Także wśród najpopularniejszych wydarzeń sportowych znalazło się aż 5 imprez związanych z końmi. Były to gonitwy w ramach Royal Ascot, Chelenham Festival i Epsom Derby Festiwal, a także zawody Badminton Horse Trials i Burghley Horse Trials. Do dobrego wyniku sportów konnych (7,7 mln widzów!) dołączyły się także gonitwy rozgrywane w Warwick, Cartmel i Fontwell.
Tradycja wyścigów konnych w Anglii jest mocno zakorzeniona. To sport bardzo dochodowy. Zakłady oraz wysokie wygrane przyciągają rzesze ludzi. Można nawet rzec, że wyścigi konne są w Wielkiej Brytanii kwintesencją zakładów bukmacherskich.
(źródło – www.gallop.pl)
Sport ten, stary jak świat, ma wielu zwolenników na całym świecie. Największą popularnością cieszy się jednak na Wyspach Brytyjskich. Wyścigi konne są pasjonujące nie tylko dla osób, które się ścigają, czyli dżokejów. Ale równie zainteresowani są ci, którzy zajmują się zakładami bukmacherskimi. To chyba najbardziej rozwinięta gałąź biznesu związana z wyścigami konnymi. Na wyścigach można nieźle zarobić lub też… stracić. Zawodowi gracze, zanim obstawią konkretnego konia, analizują jego występy w ostatnich kilkunastu wyścigach, robią statystki. Zwracają uwagę na dżokeja, stan zdrowia konia i wiele innych szczegółów.
Royal Ascot – królewskie wyścigi
W Wielkiej Brytanii co roku odbywa się Royal Ascot Racecourse. Jest to wielkie wydarzenie w brytyjskim kalendarzu sportowym i towarzyskim. Wyścigi te liczą już blisko trzysta lat. Rywalizacja odbywa się w Ascot, miasteczku położonym w hrabstwie Berkshire w południowej Anglii, zaledwie sześć mil od średniowiecznego zamku królewskiego w Windsorze. Na czas wyścigów królowa Elżbieta przenosi swą rezydencję do zamku Windsor, aby być jak najbliżej. Codziennie o pierwszej trzydzieści królowa wyrusza na wyścigi, przejeżdżając przez Long Walk – wysadzaną kasztanowcami aleję wiodącą przez park otaczający zamek. Każdego dnia królowa nosi inny kolor, więc w czasie wyścigów żaden się nie powtarza. To także przedmiot spekulacji w zakładach bukmacherskich i źródło wygranych. Najważniejszy strój zachowany jest na trzeci dzień wyścigów, nazywany zwyczajowo Ladies Day.
Wyścigi w Ascot odwiedza co roku blisko trzysta tysięcy osób z całej Europy. Wszystkich obecnych obowiązuje dress-code. Etykieta jest ściśle przestrzegana, zwłaszcza w Royal Enclosure, gdzie obowiązują jasne fraki i cylindry dla panów, dla pań zaś zakryte ramiona i talie oraz obowiązkowo kapelusze. To jedyna część garderoby, która pozwala na nieco szaleństwa. Do tradycji należy pokazanie się w jak najbardziej oryginalnym nakryciu głowy. Przedstawicielki angielskiej arystokracji, prezentując najwymyślniejsze kompozycje, stanowią cel fotografów. Na wyścigach popija się głównie szampana oraz Pimms, czyli rozcieńczony lemoniadą i przybrany owocami koktajl. Dla mniej wyrafinowanych albo niezamożnych, jest piwo. Sezonowym daniem są truskawki ze śmietanką oraz szparagi i homary.
(źródło -www.goniec.com)
Elżbieta II jest właścicielką wielu stajni pełnych koni wyścigowych. Od dzieciństwa uwielbiała jazdę konną i atmosferę wyścigów. Kiedy miała 19 lat, w maju 1945 roku, dwa tygodnie po zakończeniu wojny, uczestniczyła po raz pierwszy we wznowionych wyścigach w Ascot. Od tego czasu nie opuściła ani jednych zawodów. Do dziś królowa jest właścicielką 19 koni, które wygrały w Ascot. Jej dżokeje noszą królewskie barwy – purpurowe koszulki ze szkarłatnymi rękawami oraz aksamitne kaski jeździeckie ze złotymi lamówkami. Królowa prezentuje najważniejsze trofea wyścigów w Ascot: Gold Cup, Royal Hunt Cup oraz Queen’s Vase. Tylko te trofea zwycięzcy mogą sobie zatrzymać na zawsze. Inne, a jest ich 27, muszą być zwracane po roku, by cieszyć nowych właścicieli. Prócz trofeów niebagatelne są też nagrody pieniężne o łącznej wartości trzech i pół miliona funtów, co czyni Royal Ascot jednym z najbardziej „szczodrych” wyścigów w Europie.
Najbardziej znanym brytyjskim tenisistą jest Andy Murray, właśc. sir Andrew Barron Murray, OBE (ur.15 maja 1978 w Glasgow) – dwukrotny mistrz olimpijski w grze pojedynczej (2012r i 2016r) oraz srebrny medalista w grze mieszanej z Londynu (2012), zwycięzca US Open 2012, Wimbledonu 2013 i 2016, triumfator ATP World Tour Finals 2016, pasowany na Rycerza Kawalera, oficer Orderu Imperium Brytyjskiego, od 7 listopada 2016 do 20 sierpnia 2017 lider rankingu ATP w grze singlowej, reprezentant Wilekiej Brytanii w Pucharze Davisa i zdobywca tego trofeum w sezonie 2015.
Przed Wimbledonem w 2006 roku, Andy Murray wziął udział w publicznej debacie w której oznajmił, że na zbliżających się Mistrzostwach Świata w piłce nożnej w Niemczech może wygrać każda drużyna, tylko nie Anglia. Ta wypowiedź spowodowała burzę w angielskich mediach. Murray natychmiast wytłumaczył, że jego komentarz w sprawie drużyny narodowej Anglii, był sprowokowany przez angielskich dziennikarzy, którzy ciągle pytali czy Andy Murray kibicuje reprezentacji Szkocji w eliminacjach mistrzostw świata. Murray oznajmił, że nie jest „antyanglikiem i nigdy nie będzie”, jednocześnie wyrażając rozczarowanie po porażce Anglii z Portugalią podczas mistrzostw świata.
W wywiadzie z Gabby Lohan z programu stacji BBC – Inside Sport, Andy powiedział, że jest na pół Szkotem i Anglikiem, oraz że jest szczęśliwy z brytyjskiego pochodzenia. Murray chciał dotrzeć do angielskich kibiców tenisa przed zbliżającym się Wimbledonem w 2008 roku, twierdzeniem iż w 1/4 jest Anglikiem, jego trener i ówczesna dziewczyna również pochodzą z Anglii.
Cztery najbardziej prestiżowe turnieje tenisowe: Australian Open, Roland Garros, Wimbledon i US Open rozgrywane są corocznie odpowiednio w Melbourne, Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Najstarszym z nich jest rozgrywany od 1877 Wimbledon, następnie US Open (1881), Roland Garros (1891), a najmłodszym odbywające się od 1905 Australian Open. Razem te cztery turnieje noszą miano Wielkiego Szlema (ang. Grand Slam). Termin ten zapożyczono z brydża.
Każdego roku serię turniejów wielkoszlemowych otwiera Australian Open (druga połowa stycznia). Następne są kolejno French Open – Roland Garros (przełom maja i czerwca), Wimbledon (przełom czerwca i lipca) oraz US Open (przełom sierpnia i września)
Pierwsza edycja The Championships została zorganizowana w 1877 przez All England Lawn Tennis and Croquet Club w celu zebrania pieniędzy na działalność klubu. W turnieju gry pojedynczej mężczyzn wzięło udział 22 zawodników, a jego zwycięzca, Spencer Gore, otrzymał główną nagrodę w wysokości 12 gwinei (ok. 50 zł) oraz posrebrzany puchar z wyrytym napisem The All England Lawn Tennis Club Single Handed Champion of the World (pol. Mistrz Świata w grze jedną ręką Wszechangielskiego Klubu Tenisa na Trawie). W następnym roku turniej na kortach Wimbledonu został przemianowany na British Championships (pol. Mistrzostwa Brytyjskie), chociaż mogli w nim uczestniczyć zawodnicy z innych państw. W 1884 zainaugurowano turnieje singla kobiet i debla mężczyzn, a w 1913 debla kobiet i gry mieszanej.
The Championships od samego początku rozgrywany jest na trawiastych kortach w londyńskiej dzielnicy Wimbledon. Do 1921 mecze odbywały się przy Worple Road, natomiast od 1922 miejsce ich rozgrywania mieści się przy Church Road. Wimbledon rozpoczyna się co roku zawsze w poniedziałek, pomiędzy 20 a 26 czerwca.
Turniej Australian Open po raz pierwszy rozegrano w 1905 jako Australasian Championships (pol. Mistrzostwa Australazji). Ze względu na niedogodne położenie geograficzne Australii oraz termin rozgrywania turnieju przypadający w okolicach Bożego Narodzenia przez wiele lat w turnieju nie brali udziału czołowi tenisiści świata. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero w latach 80. XX w. Turniej pod swoją obecną nazwą jest znany od 1969, kiedy przemianowano go z noszonej od 1927 nazwy Australian Championships (pol. Mistrzostwa Australii).
Lokalizacja turnieju ulegała przez lata licznym zmianom: pierwszą edycję rozegrano w australijskim Melbourne, drugą w nowozelandzkim Christchurch, a następne w australijskich Sydney, Adelaide, Brisbane i Perth oraz nowozelandzkim Hastings. Od 1972 turniej odbywa się regularnie w Melbourne (od 1972 do 1987 na Kooyong Stadium, a od 1988 w Melbourne Park). Przenosiny na Melbourne Park wiązały się ze zmianą nawierzchni z trawiastej na korty twarde odmiany Rebound Ace. W 2008 ta nawierzchnia została zastąpiona przez szybszą Plexicushion.
Turniej rozgrywany jest co roku w drugiej połowie stycznia (trzeci i czwarty tydzień rozgrywek ATP i WTA). W Australii termin organizacji turnieju przypada na sam środek kalendarzowego lata. Mecze rozgrywane są według czasu polskiego późną nocą lub wczesnym rankiem – z racji różnic stref czasowych.
Tenis w obecnej postaci może być wywodzony z dwóch różnych źródeł. Między 1859 a 1865 major Harry Gem wraz ze swoim przyjacielem Augurio Parerą opracowali grę będącą mieszanką sportów rakietowych i baskijskiej gry peloty. Pierwsze mecze tenisowe rozgrywali na trawniku do gry w krokieta w posiadłości Gema w Birmingham. W 1872 razem z dwoma miejscowymi lekarzami, Fredericiem Haynesem i Arthurem Tomkinem założyli pierwszy na świecie klub tenisowy w Leamington Spa.
W grudniu 1873 major Walter Clopton Wingfield opracował podobną grę, w którą grano podczas przyjęć w ogrodzie jego walijskiej posiadłości Nantclwyd. W 1874 roku major opatentował tę grę nadając jej grecką nazwę sphairistike, znaną również jako lawn tennis. Do jej opisu Wingfield zapożyczył znaczną część francuskiego słownictwa stosowanego w tenisie królewskim:
Według legendy to właśnie Henryk VIII „wymyślił” serwis (ang. service), czyli uderzenie rozpoczynające wymianę – ponieważ król był zbyt gruby, by móc podrzucić piłkę do góry robili to za niego służący (ang. Servants).
Tenis wywodzi się od francuskiego tenez będącego formą trybu rozkazującego od czasownika tenir oznaczającego Gramy!/(Zaraz) serwuję!
Rakieta pochodzi od słowa raquette, które z kolei wywodzi się z arabskiego rakhat, oznaczającego dłoń.
Równowaga (ang. deuce) pochodzi od francuskiego wyrażenia à deux le jeu, oznaczającego „gem dla obu”, czyli równowagę.
Uważa się, że love, czyli zero, pochodzi od holendersko-flamandzkiego rzeczownika lof, oznaczającego honor lub francuskiego rzeczownika l’oeuf, oznaczającego jajko, którego kształt przypomina zero.
Sposób punktacji w gemie – kolejno 15, 30, 40 pochodzi od francuskich liczebników quinze, trente oraz quarante, które łączy podobna wymowa końcówek, lub od kolejnych ćwiartek zegara (15, 30, 45), przy pomocy których określano wynik w gemie przed pojawieniem się komputerów, przy czym 45 zostało z biegiem czasu uproszczone do 40.
Część zasad opisanych w ośmiostronicowej książce Wingfielda Sphairstaike or Lawn Tennis nie przetrwała próby czasu. Boisko do gry początkowo przy końcowej linii było szerokie na 9,15 m, zaś przy siatce miało już tylko 6,37 m. Siatka w centralnym punkcie mierzyła 5 stóp (1,5 m), a przy słupkach aż 7 stóp. Długość boiska wynosiła 60 jardów. W 1877 roku boisko mające kształt dwóch trapezów złączonych podstawami przybrało obecną formę prostokąta. W tym samym roku All England Croquet Club (pol. Wszechangielski Klub Krokieta) dodał do swojej nazwy człon Lawn Tennis przejmując jednocześnie zadanie regulacji przepisów.
W międzyczasie Anglik Julian Marshall ogłosił konkurencyjne zasady gry nazywanej już „tennis”, wypierając szybko „sphairistike”.
Rozgrywka w golfie polega na zaliczeniu przez zawodnika wszystkich dołków na polu. Zaliczanie dołka zaczyna się od tee box, gdzie znajduje się oznakowane miejsce, na którym umieszcza się piłkę. Po pierwszym uderzeniu kijem piłka wykonuje lot w powietrzu i powinna wylądować na pasie krótko ściętej trawy (fairway) lub w jego sąsiedztwie (zazwyczaj wyżej ścięta trawa – rough). Piłka może jednak wylądować również w hazardach (bunkier i hazard wodny), wylecieć poza teren pola (out of bounce) lub przyjąć inną, niepożądaną pozycję. Zawodnik przemieszcza się do miejsca, gdzie piłka się zatrzymała, i wykonuje kolejne uderzenie. Cykl ten jest powtarzany aż do momentu umieszczenia piłki na greenie, czyli obszarze bardzo krótko ściętej trawy, na którym piłkę się toczy do dołka. Gracz dąży do tego, by piłkę w dołku umieścić w jak najmniejszej liczbie uderzeń. Po każdym dołku gracze zapisują sobie wzajemnie wyniki, które potem są zliczanie, określa się ich stosunek do par pola (par – professional average result, np. jeśli par pola wynosi 72 uderzenia, a gracz ukończy turniej z wynikiem 90, stosunek jego wyniku do par pola wynosi +18).
W rozgrywkach indywidualnych gracze przechodzą pole dwa, trzy lub cztery razy i wygrywa ten, który wykona najmniej uderzeń. Zawody drużynowe są rozgrywane zwykle w formatach foursome (dwaj zawodnicy grają jedną piłką na zmianę) i fourball (dwaj zawodnicy w drużynie, każdy gra swoją piłką, a do wyniku drużyny jest liczony na każdym dołku lepszy wynik).
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o pięć mniejszej niż przewidywana
ostrich
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o cztery mniejszej niż przewidywana]
condor
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o trzy mniejszej niż przewidywana
albatross lub double eagle
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o dwa mniejszej niż przewidywana
eagle
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o jeden mniejszej niż przewidywana
birdie
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń zgodnej z przewidywaną
par
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o jeden większej niż przewidywana
bogey
Zaliczenie dołka w liczbie uderzeń o dwa większej niż przewidywana
double bogey
(…) o trzy, o cztery większej itd.
triple, quadruple (… etc.) bogey
Golf jako forma rekreacji
Golf jest sportem dla każdego, choć wymaga sprawności fizycznej oraz przyzwoitej kondycji (w czasie jednej rundy golfa przeciętny golfista, noszący samodzielnie swoją swoją torbę golfową, spala do 2500 kcal). Mimo to może go uprawiać zarówno 70-latek, jak i 10-latek. Przejście przez wszystkie dołki na polu zajmuje zwykle od 4 do 6 godzin, w trakcie których cały czas przebywa się na świeżym powietrzu i wykonuje się umiarkowany wysiłek fizyczny, polegający głównie na przespacerowaniu około 6-8 kilometrów wraz z ważącą kilkanaście kilogramów torbą z kijami.
Golf jest często postrzegany jako sport bardzo elitarny, który uprawiają wyłącznie bogaci snobi, jest on jednak dość łatwo dostępny niemal dla każdego, kto naprawdę chce grać. Namiętni gracze w golfa zwykle należą do określonego klubu, którego członkowie wspólnie użytkują swoje pole golfowe i o nie dbają. Członkowie klubu tworzą zwykle rodzaj społeczności, która dzieli się kosztami utrzymywania pola. Komplet kijów golfowych z wózkiem lub torbą oraz specjalne buty są dość kosztowne, ale wiele klubów golfowych chętnie wypożycza kije początkującym, a specjalne buty nie są na początku bardzo potrzebne.
W krajach, gdzie golf nie jest zbyt popularny, jest on zwykle rzeczywiście bardzo kosztowny, przy czym główną barierą finansową jest nie koszt nabycia sprzętu, ale koszt użytkowania pola lub koszt składek członkowskich w klubie. W Polsce wysoki koszt pola wynika z przepisów, które traktują pole jako obiekt sportowy, co powoduje wyłączenie z podatku rolnego na rzecz znacznie większego podatku ustalanego przez gminę.
Z golfa w 1927 roku wyodrębnił się, jako niezależny sport, minigolf.
Golf jako sport zawodowy
W krajach anglosaskich golf jest jedną z najbardziej popularnych dyscyplin sportowych. Golf jako sport jest niemal w 100% opanowany przez graczy profesjonalnych, którzy żyją z jego uprawiania – podobnie jak to jest w przypadku tenisa. Najlepsi golfiści należą do najlepiej opłacanych sportowców na świecie.
Golf kobiet w Wielkiej Brytanii
Royal St. George’s Golf Club – jeden z bardziej znanych brytyjskich klubów golfowych – wprowadził w 2015 roku poprawkę do regulaminu, która dopuszcza do udziału także graczy płci żeńskiej. Na tę możliwość Brytyjki czekały 128 lat.
Royal St. George’s Golf Club to jeden z popularniejszych klubów z siedzibą w Sandwich w grabstwie Kent, który już 14 razy gościł ogólnokrajowe rozgrywki. Mimo to do dnia dzisiejszego pozostawał jednym z trzech, które ciągle nie pozwalały na zapisy grającym w golfa kobietom.
Tymczasem kobiety nadal mają zakaz wstępu do klubów Royal Troon i Muirfield.
Nic dziwnego, skoro nawet szkocki klub St. Andrews, będący siedzibą organizacji ustanawiającej reguły gry w golfa dla USA i Meksyku, dopuścił do członkostwa kobiety dopiero we wrześniu 2014 roku.
Mimo takiego opóźnienia niektórych golfowych stowarzyszeń Wielka Brytania stosunkowo wcześnie dopuściła kobiety do gry w golfa. Ladies’ Golf Union, oficjalna organizacja zarządzająca kobiecą odmianą gry powstała tam w 1893 r. Wielkoszlemowy turniej golfowy kobiet – Women’s British Open wystartował na Wyspach jednak dopiero w 1976 r.
Prawdziwe pochodzenie golfa jako dyscypliny sportowej nie jest jasne. Jedna wersja zakłada, że dyscyplina ta wywodzi się ze Szkocji, z okresu późnego średniowiecza. Sport podobny do dzisiejszego golfa opisywany był już w lutym 1927 roku w Holandii. Była to gra z kijem i piłką skórzaną. Kto uderzył piłkę mniej razy przed trafieniem do tarczy celnej z odległości kilkunastu metrów, wygrywał. Reguły dzisiejszego golfa są takie same jak te, które wymyślono w Szkocji. Pewne jest, że sport nazywany słowem „golf” został zakazany przez Parlament Szkocji w XV wieku. Na początku golf uprawiany był w Szkocji i Anglii, skąd rozpowszechnił się na cały świat. Najstarsze pole golfowe na świecie to Old Links al Musselburgh Racecourse. Istnieje świadectwo, które dowodzi, że golf był uprawiany już w 1672 roku, a Maria I Stuart, królowa Szkocji, zachwycała się nim już w 1567 roku. Słowo „golf” pochodzi od słowa holenderskiego „kolf”, co oznacza laska, maczuga, kij.
Golf – jest sportem uprawianym na otwartych trawiastych terenach, polegającym na kierowaniu małej piłki do otworów w ziemi (mających kształt cylindra o średnicy 108 mm) za pomocą uderzeń specjalnymi kijami. Celem gracza jest umieszczenie piłki w dołku w jak najmniejszej liczbie uderzeń. Golf był dyscypliną olimpijską w latach 1900-1904. Następnie prawie na 100 lat wypadł z łask organizatorów igrzysk. Powrócił na IO w Rio de Janerio w 2016r.
