Uniwersytet Cambridge to drugi po Oksfordzie najstarszy angielski uniwersytet. Zlokalizowany jest w Cambridge, w środkowej Anglii. To jeden z najlepszych uniwersytetów w Europie i na świecie. Uniwersytety Oksfordzki i Cambridge określane są wspólną nazwą Oxbridge. Na uczelni studiuje 18 i pół tysięcy studentów. Od roku 2010 wicerektorem Uniwersytetu Cambridge jest brytyjski lekarz i immunolog polskiego pochodzenia, Sir Leszek Borysiewicz.
Absolwenci Cambridge zdobyli 65 Nagród Nobla, więcej niż absolwenci jakiegokolwiek innego uniwersytetu na świecie. Cambridge ma najwyższą wydajność pracy naukowej ze wszystkich brytyjskich uniwersytetów, a także jest najważniejszym i najczęściej cytowanym ośrodkiem badawczym.
Medal Fieldsa
W 1924 r. organizatorem kongresu matematyków w Toronto był kanadyjski matematyk John Charles Fields. Z pozostałych po kongresie pieniędzy postanowił ufundować medal przyznawany co cztery lata z okazji Międzynarodowego Kongresu Matematyków w uznaniu wybitnych wyników i perspektyw kolejnych osiągnięć. Fields zaproponował przyjęcie zasady, że kandydat do nagrody nie może ukończyć 40 lat . Ograniczenie wieku laureatów Fields uzasadnił tym, że medal powinien wskazywać dobrze zapowiadających się matematyków, którzy przez wiele lat będą wyznaczać kierunek badań matematycznych. Kryterium wieku jest przestrzegane z iście matematyczną precyzją: angielski matematyk Andrew Wiles, autor dowodu Wielkiego Twierdzenia Fermata – hipotezy, która czekała na rozwiązanie 350 lat – nieznacznie przekroczył granicę 40 lat i medalu nie dostał. Zamiast medalu Unia Matematyczna podarowała Wilesowi specjalną tabliczkę z wyrazami uznania światowej społeczności matematycznej.
Andrew John Wiles (ur. 11 kwietnia 1953 w Cambridge) – mieszkający w Stanach Zjednoczonych brytyjski matematyk specjalizujący się w teorii liczb, znany przede wszystkim z udowodnienia wielkiego twierdzenia Fermata.
Życiorys
Tytuł bakałarza uzyskał na Uniwersytecie Oksfordzkim w 1974, a stopień doktora w 1980 w Kolegium Clare (Uniwersytet w Cambridge). Razem z Johnem Coatesem prowadził badania nad arytmetyką krzywych eliptycznych. Od 1982 pracuje na Uniwersytecie w Princeton.
W lipcu 1993 Wiles przedstawił dowód hipotezy Shimury-Taniyamy w kilku przypadkach, w tym wymaganych do udowodnienia wielkiego twierdzenia Fermata. Jego dowód został opublikowany w „Annals of Mathematics”[1]. Pod koniec tego samego roku wykryto w rozumowaniu Wilesa pewne luki, które udało się jednak uzupełnić po dwóch latach dalszej pracy. Za swoje dokonania Wiles został wyróżniony szeregiem odznaczeń, jest laureatem m.in. Nagrody Schocka (1995) i Nagrody Wolfa (1996). W 1998 Międzynarodowa Unia Matematyczna przyznała mu srebrną plakietkę (w zastępstwie Medalu Fieldsa, którym nagradzani są tylko matematycy poniżej 40. roku życia). W 2005 otrzymał Nagrodę Shawa w dziedzinie matematyki. W 2016 przyznano mu Nagrodę Abela[2].